ეძღვნება
ყოველ დღეს,
ყოველ დილას,
ქუჩაში დიდი ძალისხმევით გადადგმულ თითოეულ ნაბიჯს,
ყურში მოღიღინე მელოდიას,
ყოველი მტვრის ნაწილაკს,
ყოველი წვიმის წვეთს,
ჩვენ ღიმილიან სევდას,
ჩემს სახლს,
ჩემში დარჩენილ ბავშვს, რომელსაც ვერ ვიხსენებ,
დიახ,
მიწაზე მყოფი ცაზე დავაბიჯებ,
ეს არის ჩემი სახლი,
წარსულზე პასუხები აღარ არსებობს,
ასეთი ვარ მე ახლა,
ალბათ ადრეც ასეთი ვიყავი,
მთავარია დღეს, დღეს მიწაზე მყოფი ცაზე დავაბიჯებ...
ავტორი: თამარ შოშიტაშვილი
