ერთი ფოტოს ანალიზი: "Himalayan Railway"

Himalayan Railway, 1995 by Raghu Rai

იქ სადაც უმეცრება არის განდიდებული, სისულელე სიბრძნედ გვეჩვენება. ეს თომას გრეიმ წიგნში "Ode on a Distant Prospect of Eton College" ჯერ კიდევ 1742 წელს დაწერა. ყველაფერი იფილტრება ჩვენსავე უმეცრებაში ან ცოდნაში. თუ თქვენ ოდესმე გიმგზავრიათ დარჯელინის "სათამაშო მატარებლით" თქვენი მიდგომა ამ ფოტოს მიმართ იქნება აბსოლუტურად განსხვავებული მათგან, ვისაც არ უმგზავრია. ასევე ეს ყველაფერი იმაზეცაა დამოკიდებული -  ნამყოფი ხართ თუ არა ინდოეთში . მაინც როგორ გადაიღო რაგუ რეიმ ეს სურათი? აქვს კი ამას მნიშვნელობა? ფოტოსგან ჩვენ იმას ვიღებთ რისი მიღებაც გვინდა.
კაცის სახე რომ მთავარ როლს თამაშობს ამ ფოტოში - ეს ცხადია. ის არის ყველაზე ნათელი და კონტრასტული საგანი. იქვეა ქალიც, მინის მიღმა, რეფლექცია ფოტოში ნიშნავს "ფიქრს", ისევე როგოც იმას რასაც შენ ხედავ მინის მიღმა. და რას აირეკლავს მინა? ან რა არის ამ დროს ამ ქალის ფიქრები? ან თუნდაც ფოტოგრაფის? შეხედეთ კაცის გვერდით დაბალ კუთხეში მამაკაცის ფიგურაა. რას აკეთებს ის? კამერა კლუბის რომელიმე ექსპერტმა შეიძლება ის საერთოდ ზედმეტად მიიჩნიოს, როგორც ფოტოსთვის შეუსაბამო და ფოტოშოპის დახმარებით სურათიდან გააქროს. მაგრამ არა: ის ფოტოისტორიის ნაწილია.

მიუხედავად მისი ზომისა (თან  თუ შევადარებთ მთავარი ობიექტის ზომას) ის მაინც საჭიროა. გაიხსენეთ რელიგიური ნახატები და ფრესკები ძველი აღმოსავლური კულტურებიდან: ყველაზე მთავარი ღვათაება დიდებულია, თუმცა დანარჩენებსაც აქვთ თავიანთი ადგილი.

ნახევრადდამალული ქალი: ეს ინდოეთის მეტაფორაა.

კიდევ ერთხელ შეხედეთ ფოტოს. ასეთ სურათს ხომ ყველა გადაიღებდა. მაგრამ არ გადაიღეს: ეს რაგუ რეიმ გააკეთა. ყველაფერი ერთად მხოლოდ მისთვის აეწყო. როგორ? კიდევ ვიმეორებ: განა ამას აქვს მნიშვნელობა? ფორტუნა აჯილდოვებს მომზადებულ გონებას (და კამერასაც). თქვენ შეგიძიათ ჩაეძიოთ ტექნიკურ დეტალებს -  იყენებდა თუა არა ის "Polarising Filter"-ს რათა დაენახა ფანჯრის მიღმაც?  -  მაგრამ ასეთი კითხვები აბსოლუტურად ზედმეტია: ეს არის შინაარსი და კომპოზიცია, რაც  ფოტოს იმად აქცევს რასაც ახლა ვხედავთ. დიახაც, ყველაფერი შეიძლება გავაანალიზოთ უსაშველოდ. მაგრამ მოდი ვიკითხოთ ასე: თუ თქვენ ეს ფოტო მოგწონთ, რატომ მოგწონთ ის?

რათქმაუნდა  შეგიძიათ თქვათ -  მოგვწონს და მორჩა რა! მაგრამ რატომაც არა, ჯობია ვთქვათ ჩვენი კომპლიმენტები თუ ნეგატიური აზრი უფრო ვრცლად და გავამყაროთ ისინი არგუმენტირებულად, სიტყვებითვე. ცხადია, ასეც უნდა იყოს, იმდენად რამდენადაც, მოწონება და არ მოწონება არა-ვერბალურია. მთავარი სიტყვებია! სიტყვები არის საჭირო იარაღი: ზოგჯერ, საუკეთესოც კი რაც ჩვენ გაგვაჩნია. და მაინც არის უმეცრება ყოველთვის განდიდებული? და თუნდაც ასე იყოს, აუცილებელია ჩვენც ყოველთვის მასში ვბანაობდეთ?

ავტორი: როჯერ ჰიკსი
წყარო: "Amateur Photographer", October 4, 2014.
თარგმნა გიო ბეჟანიშვილმა